خوشبختی
من چند سالی هست که وسط مشغله های زیادی طی طریق میکنم...
همه مشغله ها هم واجبه... وسط این همه شلوغی خیلی از دغدغه هام سهمی از زمان 24 ساعته ی من ندارن... و این از موجبات دلشکستگی دائم منه....
روزی استادم از احوالم پرسیدن....
گفتم: مشغله... کار.... معیشت... بی زمانی... خستگی... نمی رسم مثل سابق مطالعه کنم
گفت: قرار هست آدم بشی... قرار نیست دایرة المعارف بشی... این گرفتاری ها عبث نیست... وسط همین ها باید آدم بشی...
و من اینطور برداشت کردم که استادم فرمودن: مطالعه میخواهی؟!! پس "اقراء کتابک"
خوشبختی نوشت:
راستی خیلی راحت میشه خوشبختی رو دید:
وقتی کارم تموم میشه و میبینم برای رفتن به خانه شوق دارم میفهمم خوشبختم... همین کافیه...
این یعنی خانه من محل اسکان منه... خانه من محل تسکین منه... خانه من سکینه ی منه
وقتی بیشترین سورپرایز برای همسرم اینه که یه روز بی خبر، دو ساعت زودتر از وقت هر روزی به خونه برم، یعنی همسرم هم خوشبخته...
اینا چیزای کوچکی هست که خیلی بزرگه...
کاش مجردان ما همگی این خوشبختی های کوچک که نبودش خلاء بزرگی ایجاد میکنه رو بدست بیارن... همیشه براشون دعا میکنم... وقتی هر مجردی رو میبینم که این دلخوشی های کوچک رو نداره به اندازه همه دنیا برایش غمگین میشم... از خدا براش طلب گشایش میکنم...
...