حال عاشق

دانشجو بودم...

دوستم در شهری دیگه دانشجو بود... تماس گرفت که کاشان هستی؟ میخوام بیام پیشت...

اومد... رفتم ورودی شهر به استقبالش..

بعد از سلام و علیک تا خود خانه ام پیاده رفتیم اما یک کلمه حرف نزد...

اونقدر حزن و غم در وجودش غالب بود که با نگاه به چهره اش، غمش به انسان منتقل میشد...

میدونستم چشه... چند سالی بود که عاشق بود... گویا داستانش برای همیشه مختومه شده بود... تمام...

برای همین محزون بود..

توی خونه رفتیم نشست توی هال... هیچی نمیگفت... من هم نامردی نکردم و رفتم یه قطعه پیانو بی کلام عاشقانه از فریبرز لاچینی رو فعال کردم و توی خونه پخش میشد...

خودم رفتم توی آشپزخونه... ظرفهام رو میشستم... باید قفل سکوتش میشکست...

بعد از چند دقیقه صدای گریه اش بلند شد... 

جلو نرفتم... مرد بود... نمی بایست بلافاصله میرفتم...

با خودم میگفتم:

خدایا... این گریه ها رو میشنوی؟... حال من بهتر از این نیست... فقط...

اولین جمله اش این بود:

صالح تو نمی فهمی حالم رو...

گفتم: اشتباه میکنی... خیلی خوب میفهممت... فقط یه فرق دارم باهات

نگاهم کرد.. منتظر ادامه حرفم ماند...

گفتم: تو مصداق داری برای این عشقی که وجودت رو پر کرده... من مصداقش رو پیدا نمی کنم...

اما این عشق رو و این حالی که به این روز در آوردتت رو خوب میفهمم... این گریه هات برای در و دیوار این خونه تکراری هست...

راست میگفتم...

هنوز قامتم کوتاه است... برای درک مصداقش... برای مشاهده...