مسیر قربت

بچه روستاهایی مثل من صحنه نشستن مرغ روی تخم، برای بدنیا آوردن جوجه رو زیاد دیدن...

صحنه کرچ بودن مرغ مادر که تمام قد از جوجه ها و حتی از تخم ها دفاع میکنه رو زیاد دیدن...

و این صحنه رو هم دیدن که از یه جایی به بعد مرغ دیگه دخالت نمیکنه... و میذاره جوجه هاش خودشون با حوادث روبرو بشن...

نظام هستی بناش بر اینه... بناش بر اینه که هر شخصی رو تحت پرچم ولایت سر سفره ی خودش بنشونن...

اون جوجه ها تا یه جایی سر سفره مرغ مادر ارتزاق میکنن... حفظ میشن... امنیت دارن...

اما از یه جایی به بعد باید سر سفره خودشون ارتزاق کنن... حفظ بشن... و برای خودشون امنیت ایجاد کنن...

چون: دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید...

تا اسم رزاق حق در خودت نجوشه... تا محل ظهور و بروز اسم حافظ حق نشی... تا محل بروز اسم مومن حق نشی... فقط عاشق خدای موهوم در ذهنت هستی... تازه اگر باشی...

خدای حقیقی رو نه میشناسی و نه طلب میکنی...

میخوان اسماالله در درونت بجوشه تا خدای این اسما رو طلب کنی... و خدای مخلوق ذهنت رو رها کنی...

ابتدای این راه که به مرور تو رو با صحنه هایی مواجه میکنن که احساس بی پناهی میکنی... یا احساس تنهایی میکنی... قدری برای ما انسانها خاص هست...

مثل نوجوانی که پدرش بهش بگه از امروز دیگه خودت باید خرج تحصیلت رو در بیاری... اون نوجوان ممکنه حس غربت پیدا کنه... حس بی کسی کنه...

اما اینطور نیست...

دوست من:

 برای قریب شدن... باید غریب بشی...

اگر غریب شدی بدون منتظرت هستن... منتظر قربتت هستن...

مبادا فکر کنی غریب در راه حق، مطرود هست...

او در مسیر قربت قرار گرفته...