حق، دادنیست...

این مطلب نحلیل ذهنی خودم هست... ممکنه خطا باشه... اما ارزش اندیشیدن داره:

ما در زندگی روابطی داریم که اثرگذاری عمیقی روی خود سازی ما داره... اکثرا  اون روابطی که چه بخوای ، چه نخوای در محیطش قرار میگیری بیشترین تاثیر رو در شکل گیری و ساختن روح ما داره... مثل روابط زوجین... یا روابط پدر و مادر با فرزند یا بالعکس... مثل روابط همکاری که باید روزی چند ساعت باهاش حشر داشته باشی... این روابط بیشترین تاثیر رو در خودسازی انسانها دارن... روابطی که خُلقیات طرف مقابلت رو تو تعیین نمی کنی اما باید باهاش بسازی... حتی خُلقیات همسرت رو هم تو تعیین نمی کنی... بلکه بر اساس یه محاسبه عقلی عاطفی انتخابش کردی ممکنه ده تا خُلق خوب داشته باشه... پنج تاش هم بد باشه...

این روابط رو باید قدر دونست... خیلی انسان ساز هستن... البته برای عاقل...

اگر یک اصل رو رعایت کنیم در این روابط، روح ما رشد عجیبی میکنه...

دغدغه گرفتن حق خودمون رو نداشته باشیم... بلکه برعکس... دغدغه دادن حق طرف مقابلمون رو داشته باشیم... بی چشم داشت...

---

این تحلیل من هست:

تا زمانی که تو دغدغه گرفتن حق خودت رو داری نتیجه تکوینی اش اینه که طرف مقابلت هم دغدغه گرفتن حق خودش رو پیدا میکنه...

اینجا حتی اگه حقت رو هم بگیری رشدی برات نداره... بذار خودم باشم و راحت بگم: این خُلق جهنمی هاست...

صرفا گرفتن، یا دادن به شرط گرفتن ، خُلق انسانهای ممسک هست... این ضیق وجودی، خودش جهنمه

اگر دغدغه پیدا کنی حق طرف مقابلت رو بدی و هیچ چشم داشتی نداشته باشی، اگر طرفت شقی نباشه یقینا به صورت تکوینی اون هم دغدغه پیدا میکنه حق تو رو بده... میشه کاسه داغتر از آش... یعنی برای حق تو بیش از تو دغدغه داره...

هر چی در کنش ها و واکنش ها دقت کردم این اصل تکوین رو بیشتر لمس کردم...

اصلا دلیل اینکه بخشی از بشریت از حضرت آدم تا امروز دوست داره خودش رو فدای خوبانی مثل انبیا و اولیا کنه همینه که اونها عاشقانه خودشون رو فدای ما کردن... بی چشمداشتی... چشمشون فقط به صاحبشون بود...

---

گاهی در مورد شهید چمران همچین فکری میکنم

همسرش خیلی دوستش داشت... دوست نداشت از دستش بده... شهید چمران هم مقام شهادت رو دوست داشت... اما میدونست تا دل همسرش به رفتن چمران راضی نشه خدا به این مقام نمی رسوندش... حق چمران این بود که همسرش رضایت بده به رفتنش... حق همسرش این بود که چمران براش بمونه...

چمران از شهادت گذشت... همسرش هم از چمران...

هر دو به خواسته شون رسیدن... (نظر شخصی هست)