ان شا الله...

نفس انسان قدرت فوق العاده ای داره در مشغول کردن انسان...

براش فرقی نمیکنه تو مذهبی باشی یا غیر مذهبی...

فیلسوف باشی یا واعظ... بازاری باشی یا محصل...

نفس در مقام وهم و خیال باید مشغول باشه... نمیشه توی خلاء نگه اش داشت... راه نداره... شاکله ذاتی اش اینه...

لذا اگر ما هشیار نباشیم طبق سلیقه و تشخص خودمون مشغولمون میکنه...

مثلا اگر مذهبی هستیم با گزاره های مذهبی مشغولمون میکنه... فرض کنید آگاهی بخشی به دیگران رو دوست داری (هدایت) و اون کار رو یک کار الهی میدونی، از طریق آگاهی بخشی به دیگران، مشغولت میکنه...

یا میل به دانستن و آگاه شدن داری، اون هم برای تقرب به خدا!!!.... از همین طریق مشغولت میکنه...

و باید دانست هر جا نفس انسان ، انسان رو مشغول کنه، انسان به سمت تعالی نمیره... بلکه بر عکس...

خلاصه اینکه این ما هستیم که باید نفس رو مشغول کنیم...به امور نیک و حلال و توصیه شده در دین... نه اینکه نفس ما رو مشغول کنه...

اگر نفس، انسان رو مشغول کنه ولو در امور حلال و توصیه شده در دین... انسان از مسیر تعالی خارج میشه...

گواه این حرف من شقی ترین انسانهای تاریخ مثل ابن ملجم هستن که انسانهای زاهدی بودن و اهل واجبات و مستحبات هم بودن...

اما از کجا بفهمیم مثلا وقتی مشغول دانستن و تفکر و کسب آگاهی هستیم (امریست که در دین هم توصیه شده) ما ، نفسمون رو مشغول کردیم... یا نفس ما، ما رو مشغول کرده؟

به نظرم بد نیست اندیشه ای در این باب داشته باشیم... 

شاید من هم عقیده و جواب خودم رو در این باب نوشتم... یا ذیل نظرات... یا در مطلبی مجزا...

ان شا الله...

---

پ.ن:

قیدی در پاسخ دادن به نظرات برای خودم ندارم... اگر از پاسخ ندادن من ناراحت میشید شما هم در قید نظر گذاشتن نباشید...

این مطلب بیشتر برای تفکر کردن منتشر شده

و بخش نظرات از این بابت باز هست که نظرات مخاطبان نواقص مطلب ما رو برطرف کنه...

یا اینکه محلی باشه برای تضارب آراء...