شهید شدن کار بزرگی نیست :: ن والقلم و ما یسطرون

يكشنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۶، ۱۱:۲۲ ق.ظ

شهید شدن کار بزرگی نیست

بهتره به جای مقدمه چینی برم سر اصل مطلب:

گذشتن از جان خود برای خدا، کار بزرگی نیست بلکه نتیجه و ثمره ی کارهای بزرگ است...

گذشتن از همسر و فرزند برای خدا، کار بزرگی نیست، بلکه ثمره ی کارهای بزرگ است...

گذشتن از آبرو برای خدا ،هم کار بزرگی نیست... بلکه ثمره ی کارهای بزرگ است...

حتی ماندن در راه ولایت اهل حق هم، کار سخت و بزرگی نیست ... بلکه ثمره کارهای بزرگ است...

من بنا ندارم از این ثمره ها و میوه ها صحبت کنم... اینها نیازی به صحبت ندارن... تا زمانی که وقت میوه دادن و ثمر دادن ما نرسه حرف زدن از این مسائل فقط ارزان کردن نرخ این ارزش هاست...

پس کارهای بزرگ چه کارهایی هستن؟

بزرگترین کارها همون چیزهایی هستن که نگاه عرف زده ما اونها رو کوچک می پنداره...

متاسفانه...

مثلا در مدح یک انسان بزرگ میگیم اون حتی به کوچکترین مسائل هم توجه داشت مثلا اگر یه وقتی غذا خوب نمیشد هرگز به غذا پختن همسرش ایراد نمیگرفت...

سبحان الله...

اینها در نظر ما کوچک هستن...

یا میگیم ایشون با تمام مشغله هایی که داشت خودش اتاق خودش رو جارو و مرتب میکرد...

مثلا میخوایم بگیم این شخص خیلی به مسائل کوچک هم اهمیت میداد...

از نگاه عرف که بگذریم:

در واقعیت امر، اهمیت دادن به امور کوچک نشانه کم عقلی یا بی عقلی هست...

اون کارهایی که از نگاه عرف زده ما کوچکترین کارها هستن ، بزرگترین و راهبردیترین کارها در رسیدن به قرب حق متعال هستن...

خدا عمدا و از روی حکمت قرب خودش رو در دم دستی ترین کارهای روزمره ما قرار داد تا کسی برای تعالی خیلی دنبال اعمال شاقه نباشه... تا کسی برای ماموم امام زمان شدن، اسیر زمان و مکان نباشه... بلکه با تمسک به "الان" رشد کنه...

خدا در قیامت ما رو به خاطر انجام ندادن کارهای توی چشمی مثل شهید شدن یا بذل جان نکردن یا صرف وقت 24 ساعته برای اجتماع یا استاد دانشگاه نشدن یا بذل آبرو نکردن برای دین خدا مواخذه نمیکنه...

واقعا مواخذه نمیکنه...

بلکه برای انجام ندادن دم دستی ترین کارهایی که انجامش نه آبرویی میبرد نه جانی به خطر می انداخت نه مالی از بین میرفت از ما دلگیر میشه... (دو سه خط آخر مطلب رو بخونید... یکی از مصادیق کارهای دم دستی اما بزرگ و عظیم...)

و این کارها رو به وفور در روزمره ما قرار میده فرصت جبران داشته باشیم...

خدا بسیار زیاد، کارهای خیلی بزرگ رو دم دست ما قرار میده تا هیچ چیز برای رشد کم نداشته باشیم... اما متاسفانه نگاه عرف زده ما وقتی عرضه زیاد باشه در کیفیت کالا شک میکنه...

اینکه یه کار بزرگی در ذهنمون باشه و کارهای بزرگی که خدا پیش روی ما گذاشته رو کوچک ببینیم و وقت کافی و اهتمام کافی نسبت بهش نداشته باشیم از نشانه های تکبر و طغیان هست...

مخاطب این مطلب فقط خودم هستم... و اونقدر شرمنده بودم از این مسائل که روم نمیشد منتشرش کنم... اما بلاخره تصمیم بر همین شد که میبینید...

امروز صبح مستند "زندگی خوب مرگ خوب" رو میدیدم شهید موسوی از اینکه بوق زدن راننده اش موجب شد گربه ای که مشغول غذا خوردن در سطل آشغال بود بترسد و فرار کند ناراحت شد و به راننده اش تذکر داد...

مجموع این کارهای بزرگ موجب میشه یک انسان به میوه ای به نام شهادت برسه...

۹۶/۱۲/۲۰

ن. .ا

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۳:۰۴

شاخه سیب

سلام

روندی که توی پستتون اشاره کردید باعث میشه دیده نشید. اگر کسی میل به دیده شدن داره اینو بهش توصیه نکنید. چون سنگینتر از توانشه و نمیتونه تحمل کنه!

البته شما خودتون بهتر از من به این مسائل واقفید.

یعنی برای کسایی که میل به دیده شدن و مهم بودن(در نگاه دیگرون) دارن، همون استاد دانشگاه شدن، همون علامه فلان شدن، همون سوپر من شدن، بهتره تا این روند.

یاد پست قبلیتون و نظرم توی اون پست افتادم.

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۳:۵۹

دقیقا مسئله منم همون انتخاب هدفه! کسایی که این کار رو میکنن میل به دیده شدن براشون اولویت نداره شاید داشته باشن ولی به خاطر اون میل کاری نمیکنن. اما اگه کسی بخواد برای دیده شدن و جلب نظر کاری بکنه، این کارا، داده و آورده ش با هم نمیسازه.

ممکنه دیده هم بشید ولی برای این کارا نیست. برای چیزای دیگه ست.

اگر آدم بخواد به نظر خدا بیاد از دیده شدن برای دیگرون بااید دست بکشه و این کارا اون زمان ارزشمند میشن.

اما اگه دیده شدن به چشم آدما براش مهم باشه و براش اولویت داشته باشه، این کارا سخت و بی اهمیت میشه.

متوجه عرض بنده حتما هستید. ارزش هرچیز به زاویه دید ما و چیزیه که ما دوست داریم به دست بیاریم. زمانی این کارا ارزشمندن که ما بخوایم نگاه خدا رو به دست بیاریم، نه زمانی که بخوایم نگاه آدما رو به دست بیاریم.

البته که چون که صد آید،نود هم نزد ماست ولی باید صد رو بتونیم بخوایم!

منظورم از پست قبل نظر خودم بود که آدمایی که دیده نمیشن حق زیادی گردن کسایی که دیده میشن دارن.

آدمایی که دیده نمیشن، کارایی میکنن که دیده نمیشه. اون کارا همون کاراییه که شما توی این پست اشاره کردید. اما مسلما اون کار کاریه که در اون لحظه هیچ کس جز "من" شما نمیتونه انجامش بده. ممکنه این کارپاک کردن یه گذر محل عبور آدما باشه. ممکنه این کار رعایت حال مورچه هایی باشه توی مسیر شما هستن. ممکنه رعایت حال همون گربه باشه...اما مسلما جز من هیچ کس نمیتونه اون کار رو انجام بده. یه وقتی هم ممکنه آبرو به خطر انداختن باشه یا دادن جان...

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۴:۳۹

تلخیش که شیرینه چون اصلا مزه نمیکنه. فقط کار براش مهمه و رضایت کسی که براش کار رو انجام داده. اگر اون راضی بود شیرینه اگر نه نیست. اینه اون ادب به نظرم.

اصلا خود کار موضوعیت نداره. به قول شما ثمره. اصل انجام وظیفه ست حالا اون وظیفه هرچی باشه.

با آخر حرفم میخواستم حرف شما رو تایید کنم دیگه.

بله رسوندید.

حالا رعایت ادب نتیجه چیه؟

ممنون

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۵:۰۰

منظورتون از فطرت دقیقا چیه؟

در عمل آدم منطبق با فطرت چه کاری میکنه؟ یعنی مثلا با خودش چه فکری میکنه؟ نمیدونم سوالمو دقیقتر بپرسم...

خب منم فقط با دونسته هاتون کار دارم نه با علمکردتون. هرچی هستید و در مقامی هستید به خدا ربط داره و خودتون، ولی اگر میدونید خواهش میکنم جواب سوالامو بدید.

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۵:۴۵

باشه اگه واقعا سختتونه دیگه نمیپرسم. ممنون تا همین جا هم. همینقدرم لطفتون زیاده از حد من بوده.

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۱۹:۴۲

خونه مادری

نظرم یادم رفت!

اما در تایید دقت در نکات ریز دو تا خاطره از شهید صدرزاده هست که یکیشو میگم یکیشو بخونید تو کتابش

داشتیم برای شناسایی می رفتیم کنار جاده سرسبز بود کلی قاصدک داشت

ظروع کردم شوت کردن زیر اون ها

اینکه توی هوا پخش می شدن خیلی حال میداد

یه دفعه سید ابراهیم گفت

ابوعلی، نکن عزیزم، این کارا شهادتت رو عقب میندازه(اینا هم موجود زنده اند)

۲۰ اسفند ۹۶ ، ۲۱:۵۸

عین الف

سلام علیکم
خدا خیرتان دهد! خدا را شکر که منتشر کردید. واقعاً تذکر مهم و مطلب بسیار مفیدی بود.

۲۱ اسفند ۹۶ ، ۰۰:۳۸

رزمنده ..

سلام مومن. جزاکم الله خیرا

عرض کنم که اشرف مخلوقات، انسانه دیگه...بعد همین انسان، وقتی شد انسان کامل میشه خلیفه الله...
بعد همین خلیفه الله، کلیم الله، روح الله، حبیب الله و ....همه اینها بوده...ضمن اینکه همین حبیب الله، رحمه للعالمین هم بوده...

حالا با همه این تفاسیر، چه بسیار آیاتی که زندگی عادی و کاملا معمولی را داره ذره ذره یاد همین رحمه للعالمین میده...
ضمن اینکه میگه :"لَّقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّـهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ.."

نمیاد کارهای این الگو را جدا کنه ها...میگه هر کاری کرد، ازش یاد بگیرید و همونطوری عمل کنید...
حالا همین الگو، با همه این مشغله هاش، تو کوچه با بچه ها بازی می کنه و تا با گردو عوضش نمی کنند، از پیششون نمیره...

باز همین الگو، چنان شجاعتی در جبهه به خرج میده که فاتح خیبر میگه رسول خدا، جلوتر از همه، در خط مقدم بود..

شهادت در واقع، رسیدن به مقامیه که تو شاهد بزرگی خدا باشی و با عملت به این بزرگی، شهادت بدی...و این ممکن نیست مگر اینکه خودت هم بزرگ منش بشی...
بزرگ منشی هم یعنی تبعیت از اون الگو...

ان شاء الله عامل باشیم صلوات

عاقبتتون به خیر به حق حضرت ابوتراب
یا علی

۲۱ اسفند ۹۶ ، ۰۱:۱۴

رئوف ..

آقا خدا قوت.

خواهشاً چیزهایی بنویسید که مطابق درک و فهم نداشتۀ این بینوا هم باشد :(

بنده هم با کلّیت بحث شما موافقم. اما به نظر من برای طرح اینگونه مباحث، ملاحظاتی وجود دارد که اگر به آن توجه نشود، چه بسا نقض غرض حاصل شود و چه بسا ممکن است من بیسواد، به علت بد فهمی، تلاشم را در حد کارهای دم دستی خلاصه و متوقف کنم و برای همیشه از ورود به رفتارهای مهم باز بمانم...