دردهای نگفتنی

در زندگی من گاها مسائلی بوده که داغم کرد...

داغون شدم...

اونقدر داغون که توی اون بحبوحه وقتی راه می رفتم واقعا نیاز داشتم کسی زیر بازوم رو بگیره... یعنی واقعا پاهام تحمل وزنم رو نداشت...

از این دست مسائل گاها پیش می اومده اما اونچه این داغ ها رو برام قیمتی کردن این بود که این مسائل طوری بود که به احدی نمی تونستم بگمشون... به احدی...

منی که خیلی خوش صحبتم از نگاه دوستام، دستم نبود... اصلا مزاجم بهم میخورد وقتی میخواستم بگم... 

نگفتم که نگفتم که نگفتم...

حتی یادمه یکی دوبار خواستم به استادم بگم... اما حتی ایشون هم چیزی رو بهونه کرد و نذاشت حرفم رو بگم...

.

.

.

خیلی به حکمت اینجور وقایع فکر میکنم... فقط من نیستم که از این داغ های نگفتنی دارم... وقتی از همسرم میخوام از مقاطع گذشته زندگیش برام بگه... میبینم به برخی از حوادث که میرسه میلش به نگفتنه... هرگز دوست نداشتم اون وقایعی که گفتنش مزاجش رو بهم میزنه بدونم... هیچ وقت... و خدا رو شکر که نمیدونم...

.

.

چون فکر میکنم حکمت زیبایی داره این وقایع در زندگی اشخاص...

خیلی زیبا...

من "ن. .ا" یک راه اختصاصی دارم برای ارتباط با خدا...

فقط همین یک راه...

این دردها برای باز کردن همین یک راه اختصاصی هست...

بقیه راهها هم هست... اما آخرش از همین راه به خدا میرسم... ارتباطم برقرار میشه...

.

.

.

این نتوانستن در گفتن برخی دردها یا محرومیت ها یا محدودیت ها... برای اینه که...

خدا روی ما خیلی غیرت داره... خیلی...

گاهی دردهایی رو در کاسه ما میذاره که پیش احدی نتونی از اون درد بگی...

مال خودشیم...

چقدر دردهای نگفتنی داری؟

---

اینکه میگن اعتماد به نفس و تشخص آدمها رو از بین نبرید برای همینه...

وقتی شخص دائم خواست از نگاه دیگران خودش رو ببینه و نگاه خودش رو گم کرد اون شخص خیلی آسیب میبینه... نمی تونه با خدا ارتباط برقرار کنه... 

یاد بگیریم سر سفره خودمون بنشینیم... البته این به معنای جمع گریزی نیست... به معنای تفسیر به رای کردن دین هم نیست... به معنای تفکر هرمونتیک هم نیست...

---

البته بزرگواران توجه دارن که این عرایض نظر بنده هست و ممکنه نیاز به اصلاح و تکمیل داشته باشه... شما خود عاقلید الحمدلله...

من تفکر خودم رو نوشتم...