خانواده ی وبلاگ :: ن والقلم و ما یسطرون

يكشنبه, ۲۷ آذر ۱۴۰۱، ۰۴:۱۹ ب.ظ

خانواده ی وبلاگ

میگن وبلاگ دیگه یک رسانه در قد و اندازه های رسانه های دیگه نیست... مثلا با وجود اینستا و گروه ها و کانال ها توی اپلیکیشن های دیگه... وبلاگ نفس های آخرش رو میکشه...

این که وبلاگ نفس های آخرش هست یا نه نمیدونم...

اما ساختاری که وبلاگ داره متاسفانه تا حالا توی هیچ کدوم از بقیه مدل های مجازی ندیدم...

و این ویژگی وبلاگ بسیار موجب میشه نویسنده های این فضا باهاش احساس راحتی بکنن و براشون خاطره انگیز بشه...

وبلاگ قابلیت اینو داره که برای شما یه "خانواده" درست کنه...

آیا توی خانواده تعداد نفرات مهمه؟!!

کارکرد خانواده چیه؟

خانواده محل آرامش و رشد هست...

نمیگم وبلاگ تماما محل آرامش و رشده اما در مقایسه با بقیه مدلها به این دو ویژگی نزدیک تره...

من بعد از خانواده نسبی و سببی خودم، توفیق داشتم یه خانواده دیگه رو تجربه کردم که خیلی برام موجب رشد و آگاهی شدن... که خب قدیمی ترها میدونن از کدوم خانواده حرف میزنم... هنوز بعد از 10 الی 11 سال با خانواده دوم (خانواده درس و بحثی) در ارتباطم و به لطف خدا حالا دیگه با اون خانواده هیئتی رو ثبت کردیم و کارهای جدیتری از قبل انجام میدیم...

حالا باید بگم خانواده سوم من هم وبلاگ بود...

بعد از خانواده دومم، این خانواده سوم بیشترین تاثیر رو روی من داشت...

تقریبا از اینجا بود که شروع کردم در این خانواده خلق اثر کردن و ابراز کردن و نوشتن... با اسم صالح...

تا به امروز...

اما امروز با خودم درگیرم...

میگم این خانواده با ظرفیتی که داشت محلی شد برای شنیدن تو... پناه داد بهت... گوش شد برات...

گفتی... گفتی... گفتی...

گاهی هم شنیدی...

تو برای این خانواده چی داشتی؟

اثر تو برای این خانواده چی بود؟

اگر رشدی داشتی، مستمر بوده؟

8 ساله که مینویسم...

خیلیه 8 سال...

یعنی اون عزیزی که امروز در سن 20 سالگی داره مینویسه اون روزی که من شروع کردم 12 سالش بوده...

من توی این 8 سال چه اندوخته ای داشتم؟!!

و چه آورده ای؟!!!

نتیجه:

نه اندوخته ای...

نه آورده ای...

۱ ۰۱/۰۹/۲۷

ن. .ا

۲۷ آذر ۰۱ ، ۱۶:۴۴

صـَ ـبا

سلام علیکم

از دید خودتون، نمی‌دونم.

از دید من مخاطب، شما برای این فضا نور داشتید. از مطالب نورانی می‌نوشتید و گاهی با یه مطلب موجی از دقت‌نظر و تفکر برای خواننده ایجاد می‌کردید و این قطعا ارزشمنده.

۲۷ آذر ۰۱ ، ۱۶:۵۵

صـــالــحـــه ⠀

سلام علیکم. من نمیدونم چی شده که اینطور فکر کردید ولی من با صبا خانم خیلی موافقم.

من توی فضای وبلاگ و به واسطه نوشتن، باور دارم که رشد کردم اما اگر دوستانی مثل شما نبودند، واقعا اینطور مسیرم رقم نمی‌خورد و بینشم اینطور تغییر نمی‌کرد و انقدر از این فضا آرامش نمی‌گرفتم.

من به شخصه از شما ممنونم و خیلی چیزها ازتون یاد گرفتم.

۲۷ آذر ۰۱ ، ۱۷:۲۵

سیاه مست

پروانه ای اگر شرق عالم بال بزند

اثرش روزی به غرب عالم می رسد

طیب ا... انفاسکم

قطعا نور و خیر داشته اید

از مطلب سعی صفا و مروه حظ بردیم

۲۷ آذر ۰۱ ، ۱۷:۴۹

مارکوپولو ...

سلام :) منم یکی از همون بیست ساله هام.. :)

که تازگیا وبلاگتونو پیدا کردم و بیشتر پست هارو خوندم

چون وبلاگتون خیلی خوبه :)

من که خودم وبلاگنویس نیستم

ولی قبول دارم وبلاگ چقدرر خوب و بهتر از بقیه ی پلتفرماست

از همه مهم تر که از آفت کوتاه و سطحی نویسی تلگرام و اینستا و...هم به دوره.

خواستم بگم باشید.راستش آورده ها و ثمرات گاهی شاید به چشم نیان یا ملموس نباشن اما هستن :)

برای خودتون نمیدونم ولی برای من داشت..

مطالبتون کمترین فایده اش اینه که آدم رو وادار میکنه به تفکری که از سطح روزمره بالاتره.

۲۷ آذر ۰۱ ، ۲۰:۱۰

سجاد ...

اگه حتی اندوخته ای هم نداشته باشی ، دلیل نمیشه دیگه ننویسی !

همونطور که گفتی اینجا مثل یک خانواده ست . گفت و شنود افراد خانواده با همدیگه در ظاهر یه چیز معمولیه و آورده‌ی شگفت انگیزی نداره ؛ اما به ارامشی که اون معاشرت های معمولی ایجاد میکنه اگر دقیق تر بنگریم ، می‌بینیم جای خالیِ نبودنش خیلی ملموس حس میشه

۲۷ آذر ۰۱ ، ۲۰:۴۶

این جانب

من بیست ساله وبلاگ مینویسم، شما از معدود افراد به درد بخور و لازم برلی این فضا هستین، شاید بعضی جاها موافقتون نباشم ولی خیلی چیز از وجود و حضور شما یاد میگیریم

۲۸ آذر ۰۱ ، ۰۰:۲۱

عین الف

ارزش نوشته‌های شما برای من بسیار بوده است. به‌واقع، وبلاگ شما و برخی دوستان دیگر در بعضی روزهای سخت، مایه‌ی امید و دلگرمی و سبب تفکر و تأمل و ان شاء الله رشد بوده است.

۲۸ آذر ۰۱ ، ۰۰:۵۴

.. مَروه ..

سلام

یاادش بخیر، وبلاگ فانوس جزیره... دقیقا من از اون قدیمی‌هام، که هنوز شما رو با اسم صالح میشناسم، نوشته های شما شاید اولین نوشته‌های فلسفی بود که من خوندم. قصد مبالغه ندارم، اینکه آورده چی بوده، خودتون می‌دونید و وجدان‌تون و قدرت تفکر و عقل.

ولی من همیشه پای مطلب‌های شما، فکر کردم. فکرهای راهگشا. گاهی نظر گذاشتم و سوال پرسیدم، گاهی فقط خوندم و فکر کردم... ولی سعی کردم هیچ چراغ روشنی رو از دست ندم.

وقتایی که تو فانوس جزیره می‌نوشتین، من یه نوجوان مجرد بودم، جرقه خیلی از مطالعات و البته، خودسازی‌هام، از نوشته های شما زده شد.

و مهمترین چیز برام این بود که، نویسنده مطالب، واقعی می‌نوشت و سیر خودسازی و مراقبه خودش رو می‌شد تو وبلاگش دید. این برای من ارزش داشت.

وگرنه حرف‌های شعاری صرف، زیاده.

بنظر من، وبلاگ هایی که دنبال می‌کنیم، همنشین های ما میشن، روی ما اثر میذارن.

من این رفت و آمد مجازی رو مفید می‌دونم. چون اثرش روی من همیشه خوب بوده.

۲۸ آذر ۰۱ ، ۰۳:۰۴

اقای ‌ میم

این سوالیه که خودت باید جواب بدی کس دیگه ای نمیتونه

میتونم بگم رو بقیه اثرگذار بودی

۲۸ آذر ۰۱ ، ۰۷:۰۶

اصلا اینطور نیست

شما راه و چاه رو خیلی خوب نشون میدین

فهم درست و عمیقی از خیلی مسائل دارید

قدرت تفهیم بالایی دارید

درک عمیق و چند جانبه نسبت به خیلی چیزها دارید و آدم رو با ابعادی از مساله آشنا میکنین که کمتر بهش معمولا پرداخته میشه و از قضا اون ابعاد خیلی کلیدی و مهم هم هستن

ولی خب این رو هم میدونم بین حرف تا عمل ممکنه خیلی فاصله باشه و این فاصله رو باید خیلی کم ش کرد و ان شالله خدا عملمون رو خیلیییییییییییییییییییییی بهتر از حرفمون بکنه.

۲۸ آذر ۰۱ ، ۱۱:۵۰

مرآت ..

سلام و خدا قوت،

شما از اونهایی هستید که مطالب وبلاگتون را سال هاست می خوانم و با دقت هم می خوانم و جالبه که عمداً یکی دو روز بعد از انتشار می خوانم تا همزمان از سفرۀ نظرات و پاسخ هایش هم حظ و بهره ای ببرم.

خداوند بر دانش و بینشتون بیفزاید و دایرۀ ولایت خواهی و ولایت گرایی و ولایتمداری شما را وسعت ببخشد.

مطمئنم که دوستان و خانواده ات را رها نمی کنی. ما بلاگرها ممکنه جامون عوض بشه ولی رفتن به ما نمیاد.

اینم تحسین ناقابل حقیر :))

موفق و معزز باشی.

۲۸ آذر ۰۱ ، ۱۴:۳۷

سلام.

نه راستش اون پاسخ رو ندیدم😅 چون قبلا تو بلاگفا بودم با فضای بیان آشنایی نداشتم.زده بود یک پاسخ جدید ولی نمیدونستم کجاست فکر کردم همونجا نشون میده.بعدش که فهمیدم خب ظاهرا پاسخ قبلی رو حذف کرده بودین.

نه خواهش میکنم پیش میاد.من خودم حواسم نبود فکر کردم توی وبلاگ گفته بودم اما بهد پستارو نگاه کردم دیدم نگفته بودم.سعی میکنم توی توضیحات بنویسم.

🙏

۲۸ آذر ۰۱ ، ۱۵:۳۵

سر باز

من همون حسی که به فضای حقیقی و خارجی دارم به اینجا هم دارم. حالا با درصدی اختلافات دیگه ...

اگه اون جا ثمر نمیبینم، اینجا هم همینطوره ...

شاید در مورد شما فرق می کنه این قاعده و خب الحمدلله که فرق می کنه ...

۲۸ آذر ۰۱ ، ۱۹:۳۶

چه جالب!

و عجب ذهنیتی؟! :(

کاش تغییر نام نمی دادم :((

حالا بد نیست بدونید که با وبلاگ قبلی گاهگاهی و بلکه بیشتر از گاهگاهی برای شما نظر می نوشتم و نظراتم همیشه در تأیید یا تکمیل پست شما بود. البته شما هم نسبت به بنده خیلی لطف داشتید :)

متأسفانه با این وبلاگ فقط پست ها را می خونم و توفیق کامنت گذاشتن برای دوستان را ندارم...

خوش و خرم باشی برادر..

۲۹ آذر ۰۱ ، ۰۳:۲۹

مجددا سلام عرض شد.

خیر راستش بنده کلا تازه قراره طلبه بشم اگر خدا بخواد.

منتظر نتایج مصاحبه ام، اگر قبول شدم از بهمن ماه شروع میشه.

اون مسئله شک و یقین، نمیدونم والا، چیزی بود که به ذهن خودم رسید یجورایی

۲۹ آذر ۰۱ ، ۲۲:۴۱

نقل بلاگ

یه بندۀ خدا بود بنام رئوف که شما منو یاد اون می‌ندازی. اوشون هم مثل شما از گلای روزگار بود که امیدوارم هرجا هستید سالم و سلامت باشید.

من یه مشکلی که با شما و بعضی دوستان دارم در قالب وبلاگتون هست. یعنی همین الآن چندین نفر رو می‌شناسم که وبلاگاشون جذابن امّا متاسفانه قالبشون اصلا مناسبِ موبایل نیست. برای منی که وسواس عجیبی در مورد ظاهر وبلاگ دارم بعلاوۀ اینکه عموما با موبایلم وبلاگ‌ها رو می‌خونم خیلی مهمه که طرف مقابلم قالبش واکنش‌گرا باشه تا راحت بتونم بخونم مطالبشو.

از این‌ها هم که بگذریم به امیدِ روشن‌شدنِ مجددِ ستارۀ وبلاگِ فانوسِ جزیره :)

۰۲ دی ۰۱ ، ۰۳:۱۶

بزرگوارید.

خوبی از خود شماست.

کم‌سعادتی ماست. البته چندماهی هم هست که چیزی ننوشته‌ام.

ان شاء الله برآورده شود. البته که عین صاد شخصیت ویژه و عمیقی است که احتمالاً بسیاری مانند من در همان سطحش می‌مانند.

ن والقلم و ما یسطرون

ن والقلم و ما یسطرون

اگر تو نبینی ام ... من هم نمی بینم ام

اینجا دیگر به روز نخواهد شد

در مطالب قبلی عرض کردم که در این آدرس مینویسم:

https://touresina.blog.ir/

فضای مجازی

روضه امام حسین

داستان

عقل